De dauw parelt nog op de groene hellingen in het Meiendal als we Westwaarts de Süstenpass beklimmen. Deze 2.224 m hoge bergpas vormt samen met de Grimselpass en de Furkapass de befaamde Drie-passen-tocht. De Süstenpass loopt tussen Wassen en Innertkirchen en is een Oost-West-verbinding. Een recente bovendien: de bergweg is nog geen eeuw oud. In tegenstelling tot diverse Noord-Zuid-verbindingen geldt de Süstenpass niet als een (eeuwenoude) functionele verbindingsweg, maar heeft ze in hoofdzaak een toeristische functie. Mede hierom wordt de sneeuw er in de winter niet geruimd. We zijn vandaag bij de laatste passanten dit jaar: over luttele dagen of uiterlijk weken gaat de pass op slot en legt de sneeuw een metersdik deken over de ruwe rotsen.

Gelukkig geeft de Süstenpass ons vandaag nog een heldere kijk op de wijde variatie aan kleuren en rotsstructuren van haar flanken, de in bochten kabbelende stroompjes, de Steingletsjer op haar top en het smaragdgroene Meer aan de voet ervan. Haast achter elke bocht wacht een wauw-moment. De met de iphone geschoten foto's doen de schoonheid en het overweldigend karakter van de natuurpracht onvoldoende eer aan. Toch houden we regelmatig halt voor een poging om de vele momenten van verwondering en bewondering te vereeuwigen.

Na de Süstenpass en de afdaling naar Innertkirchen kiezen we voor een opeenvolging van kleine onophoudelijk kronkelende weggetjes door het glooiende Zwitserse landschap. Eens Basel van ver in zicht trekken we alle kronkels recht en kiezen voor een rechttoe rechtaan doorsteek richting het hart van de Vogezen.

Net voor het binnenrijden van onze volgende stek in Cornimont gaan we nog gezwind de col d' Oderen over. Een opwarmertje voor nog enkele Vogezencols morgen.