Voor vandaag voorzag de oorspronkelijke planning in een korte verplaatsing naar Dubrovnik, na de lange afstanden van de voorbije dagen – en dat was zo ingecalculeerd zonder voorkennis van de apocalyptische toestanden van het voorbije weekend.

Tussen 8u30 en 9u30 wiegen we bochtjes doorheen de Bosnische bergen, afdalend naar de Kroatische kust waar een kennismaking wacht met Dubrovnik - het Venetië van de Balkan. Online prospectie navigeert spotless naar een gratis motoparking in de schaduw van het imposante fort in het hartje van het centrum.

Ik doe een begeleide Tour tussen 10u en 11u30 en doe een hoop historische voorgeschiedenis op terwijl de binnenstad aan mij voorbij schuift. Nadien biedt de wandeling over The Walls, die de binnenstad beschermend omarmen, een bovenaanzicht over de sprookjesstad die Dubrovnik ontegensprekelijk is. Het is geen toeval dat de epische taferelen die het centrum van de (wereld)macht etaleerden in Game of Trones hier geschoten werden: de stad lijkt zo geplukt uit een middeleeuws heroïsch epos. Na nog een blitzbezoekje aan het nietige Maritiem museum hou ik Dubrovnik voor bekeken.
Niet dat ik alles gezien heb – verre van. Maar debet aan de betovering is Dubrovnik hetzelfde lot beschoren als haar alter ego in Italië: murw geslaan door de terreur van het toerisme en verlamd onder de knellende houdgreep van de commercialisatie. Koppen lopen en dikke duiten dokken, daar heb ik een broertje dood aan. Gelukkig balsemt een >30° zalig zonnetje dit leed moeiteloos. Het contrast met het voorbije weekend kon onmogelijk groter zijn.