Omdat de Kawa in een ongure buurt in Sarajevo tegen eerder gemaakte afspraken in buiten op straat moet overnachten, doe ik nauwelijks een oog dicht. 'Liever rijden dan woelen', bedenk ik mij en ik spring om 3u30 onder de douche. Om 4u06 zit ik op de Kawa en rij op een taxi na alleen de hoofdstad van Bosnië uit. Veel snelwegen zijn er niet in dit immense land maar op dit ongezegende uur tref ik nauwelijks verkeer en kan ik vlot Noordwaarts. 

Het eerste oponthoud bestaat in een afgesloten tunnel net voorbij Graz: een wagen met Nederlands kenteken is herleid tot schroot; ik bedenk me dat hier allicht een familie nooit terugkeert van vakantie. Even later is de averij opgeruimd en mag ik er helemaal vooraan als eerste weer vandoor. 

Het loopt lekker tot Nürnberg waar ik in een verschrikkelijk onweer terechtkom. Tot Wurzberg voorbij valt het met bakken uit de hemel en slaan bliksemschichten neer uit de zwarte wolken. De Garmin geeft aan dat de snelweg verderop wordt afgesloten omwille van het noodweer maar ik rij door. Een afgesloten snelweg vind ik niet op mijn weg maar ik ben wel doorweekt als het Wurzburg voorbij helemaal opklaart. Ideaal: blijven rijden en weer droog waaien. 

Zo komt Koblenz in zicht. Het moment waarop ik beslis om door te rijden: een overnachting zoeken om morgen nog een paar honderden kilometers te rijden vind ik wat zonde. Ik arriveer thuis om 22u50, na een rit van 1.768 km. Bijna zeventien uren in het zadel, zonder noemenswaardige pauzes; enkel wat snelle suikers tijdens de vijf tankbeurten. Stikop. Met een o zo pijnlijk zitvlak. 

Maar wel thuis: Home Sweet Home.