Klokslag 8u draai ik de Kawa in gang. De onheilspellende nieuwsberichten negeer ik even: van onweer over noodweer tot overstromingen, vermisten en doden in Slovenië, gesloten grensovergangen met Oostenrijk - en meer van dat fraais.
In weerwil van die onheilstijdingen valt het traject van Heillbron over Stuttgart en Ulm tot Munchen best mee. Niet dat er geen vuiltje aan de lucht is maar het blijft grotendeels droog en wanneer ik ter hoogte van München ergens tussen 10 en 11u 's ochtends een eerste keer opnieuw voltank, ben ik nog quasi droog.
Dat is dan voor het laatst die dag.
Vanaf München droppen de weergoden een tapijt metereologische clusterbommen: stortregens, bliksemschichten, hagelbuien – een schier oneindige plensbui. Het verkeer vertraagt, stropt op, staat stil, beweegt weer wat en houdt weer halt. In en om Salzburg staan over een traject van veertig tot vijftig kilometer alle auto's onbeweeglijk stil. Gelukkig kan ik met de moto overal tussendoor en blijf ik in beweging, zij het aan een sterk gereduceerd tempo.
Om 17u45 land ik in B&B Lausegger, boven op een desolate berg ter hoogte van de afgesloten Loibltalpas; geen doorkomen aan richting Slovenië, maar dat zijn zorgen voor morgen.
Ik vermoed dat mijn sympathieke gastheer wat compassie heeft met deze verzopen motard: “ik had u niet meer verwacht vandaag”, is het eerste wat hij zei, nadat hij me welkom geheten had. Hij hielp me met de bagage, maande me aan te bekomen middels een warme douche en zou me daarna briefen omtrent het diner. Dat bleek niet te kunnen in zijn B&B maar ik had maar voor het kiezen en hij zou het fixen: een broodje; afhaalpizza of -chinees; hij bood zelfs aan me te shuttelen naar een restaurant in de vallei zo'n tien kilometer vandaan. Ik heb beleefd geweigerd: meer dan aan een diner had ik vooral behoefte aan een warm bed. Zware dag geweest en morgen belooft een even zware beproeving te worden, beginnende met het vraagstuk: hoe Slovenië in en door raken?