Het vertrek staat voor het krieken van de dag morgen geprogrammeerd. De weer- en verkeersberichten beslissen anders: er staat een inktzwart weekend voor de deur met de massale exodus van West- naar Zuid-Europa en de hemelsluizen boven Duitsland, Oostenrijk en Slovenië beloven een weekend lang alle registers open te trekken.
Een mens zou uitstel van vertrek overwegen ware het niet dat dit ingevolge gezondheidsperikelen van de viervoeter-vrienden vorige week al aan de orde was en dus van't weekend out of the question is. Ik vrees echter dat de eerste monsteretappe van morgen over 1.100 kilometer tot op de Oostenrijk-Sloveense grens een mission impossible wordt als het verkeer ingevolge het ongure weer collectief sterk vertraagt.
En dus hak ik ter elfder ure de knoop door en besluit vandaag (vrijdag) na afloop van een voltijdse werkdag rond de klok van 16u gepakt en gezakt Zuidwaarts te trekken in de hoop ergens onder Koblenz te landen en alzo een 350-tal kilometers van de 1.100 af te knijpen waardoor de beloofde horrordag op de Duitse autobahn morgen wat minder zwaar verteerbaar wordt.
Ik gooi bij vertrek de Kawa vol en vertrek met mixed feelings voor wat aanvoelt als een bizarre vooravondrit. Nog voor de landsgrens kletst er al een vette plensbui in de nek en verderop in Nederland en Duitsland is het aanvankelijk niet veel beter. Ik rij in een streep tot net Koblenz voorbij. Daar heeft de machine zijn tank ad fundum leeg en trekt de hemel eindelijk een beetje open. Omdat het net nu droog is en nog niet donker lappen we er nog een honderd kilomers bij en stranden rond de klok van 21u in Heillbron, net voor Stuttgart.
Morgen 450 km minder te gaan; opdracht volbracht.