Vandaag staat er weer en over-en-weer-tje met Servië op het moto-menu: bezoek aan de machtige Uvac Canyon. Bij het uitstippelen van de route ambitieus en gretig als we zijn een parcours uitgetekend de hele canyon rond. Dat levert een ongetwijfeld prachtige rit op – en een meer dan loodzware. Tot een dag of twee geleden zou ik daar nog gezwind en met veel goesting aan begonnen zijn.
Vandaag bekruipt de twijfel mij.
Het loodzware openingsweekend met de grote Zuidwaartse oversteek in apocalyptisch noodweer had al wat tol geëist. De dirt roads van de voorbije dagen op weg naar de Obroso Waterfall in Bosnië en het verschrikkelijke bergpad naar het Sjenic viewpoint in Tara Nature Park in Servië kruipen niet in mijn koude kleren. Integendeel, de vele kilometers rechtstaand dokkerend over ontelbare stenen en putten en kuilen zijn sluipmoordenaars: ze haken zich vast aan schouders, nek- en beenspieren en hakken genadeloos in op het gemoed en de goesting om nog meer van dat fraais onder de wielen geschoven te krijgen.
En omdat ook de Servische Balkanboys nog steeds niet begrepen hebben dat je om je toerisme te ontwikkelen je trekpleisters bereikbaar moet maken voor de gemiddelde bezoeker, verwacht ik me in en om de Uvac Canyon aan weer talloze kilometers off road gedokker.
Ik hak de knoop door en opteer om resoluut te gaan voor de verste en mooiste view over Uvac Canyon, helemaal aan het Zuidelijke eindpunt van dit natuurfenomeen. De tussenliggende stukken in en om de canyon heen laat ik links liggen. Op die manier hoop ik the best of both worlds te vinden: mezelf een hoop leed besparen onderweg zonder Uvac Canyon links te laten liggen.
Die keuze blijkt de juiste.
De tocht door de bergen over en langs de Bosnische en Servische grens is bijzonder mooi, het is erg rustig op de weg en het weer is heerlijk warm zonder heet te worden. Deze ideale omstandigheden maken de op zich best pittige route wat lichter verteerbaar. Wanneer ik in Sjenica aangekomen tot onder het meest Zuidelijke punt ben gedoken en terug richting Canyon klim wordt de weg slechter en gevaarlijker naarmate ik het einddoel nader. Zoals verwacht wegen de laatste kilometerloodjes het zwaarst. Zonde. Niet zozeer voor mij – dit kon er nog wel bij. Vooral voor eenieder die zich hierdoor afschrikken laat. En het meest voor de Servische medemensen die hun vele troeven en kansen niet te baat nemen. Met een stenen- en kuilenbad als laatste rechte lijn bereik je alleen hikers en de 4x4-boys; de rest haakt af.
En dus ben ik hier alleen, hartje zomer, toeristisch topseizoen. Ik kruis een gezin dat te voet van het viewpoint een eindje terugkeert. Voor de rest geen levende ziel. Terwijl de schoonheid van deze unieke kronkelkloof toch vele monden zou doen openvallen. Als tenminste eerst de Servische ogen open gaan.
En dat was in Tara Nature Park evenzeer het geval.
Elke medaille heeft een keerzijde; “elk nadeel heb se voordeel”: zo lang de toeristisch exploitatie niet op gang komt, blijft de Balkan de Balkan. Als elke stad en bezienswaardigheid morgen of overmorgen een tweede Dubrovnik of Kotor wordt, is de fun ervan af.

En waar moeten we dan naartoe?

Ik ben voor vijf terug in Visegrad en passeer voor het binnenrijden langs een automaat-wasserette waar ik de Kawa voor de kostprijs van een schamele euro van een gemiddelde crossmoto terug in Tourmoto-modus spuit. Als ik luttele minuten later mijn opwachting maak @ apartment Djokovic, gaat de poort al open voor ik op straat raak gedraaid. Oma staat met geheven duim te kijken hoe ik de moto haar koer opduw: eindelijk terug een propere moto op haar erf.