Zoals er plaatsen zijn die beklijven, waar je zou willen blijven en waarnaar je graag weerkeert, zo zijn er ook bergpassen die je graag absoluut nog een keer wil rijden. En nog een keer. En graag ook nog een volgende keer. De Gorges du Verdon (FR) is er zo een; Durmitor Park in Montenegro; de SH20 in Albanië. En de Silvretta Hochalpstrasse in het Oostenrijkse Tirolerland.

De Garmin (gps) is zijn nukkige zelve als we bij het ochtendgloren even van het parcours afwijken om een croissant en een kop koffie. Het gevolg is dat we voor we het in de smiezen krijgen de uitgetekende route in omgekeerde richting aanvatten. Dat maakt op zich niet zo gek veel uit want je weet dat alle lekkers evenzeer de revue passeert. De Silvretta Hochalpstrasse verschuift zo van opener naar orgelpunt. En de Furkajoch waarvan we pas ter hoogte van Damüls zouden beslissen of we die er ook bij nemen, komt nu als een soort voorgerecht op de menukaart. Op een moment dat lijf en leden nog fris en soepel zijn, de goesting groot en motard en machine na de Arlbergpass, Flexenpass, Lechtal Strasse en de Hochtannbergpass perfect zijn opgewarmd en gerodeerd. Op naar de Furkajoch dus en we doen hem dubbel op: vanuit Damüls Westwaarts richting Interlaterns naar beneden en omgekeerd Oostwaarts weer naar omhoog - hij moest maar niet zo mooi zijn. Van open vergezichten aan weerszijden van de slingerweg tot een alsmaar smaller wordende kronkelweg in de sparrenbossen; zo ontvouwt de Furkapas zich vanuit Damüls Westwaarts. Aan de top vind je het iconische bikercafé 'Zum Charlie' voor koffie of pils with a view.

Na de Furkapas volgt de Faschina Fontanella Strasse, op weg naar de 'Silvretta'-tolweg. Deze 22 kilometer lange weg doorheen het Silvretta gebergte loopt van Partenen tot Galtür.  De eerste vijftien kilometer slingert de weg langs 32 haarspeldbochten steil omhoog tot de Bielerhöhe (stuwmeer). De Silvretta is van een schoonheid waar je stil van wordt. Het rijden over het afgelikte asfalt is een feest, de vergezichten zijn betoverend; of je nu aan de Westzijde omhoog slingert of ten Oosten van de Bielerhöhe de vallei in glijdt: de magie blijft. 
Als we het Silvretta gebergte verlaten besluiten we een bezoek aan Imst als een toetje in te lassen. We vinden er lekkers ter versterking van de inwendige mens en lopen en passant nog langs de Rosengartenschlucht: een mooie kloof met steile kliffen boven een snelstromende rivier, met wandelpaden en houten bruggen.

Tja, een mens zou van minder gaan jodelen ;-)